ในขณะที่อินเทอร์เน็ตกำลังเป็นเครื่องมือสำคัญสำหรับการพัฒนาความเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของทุกประเทศทั่วโลก และขณะเดียวกันอินเทอร์เน็ตกลายเป็นเวทีสำหรับการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของประชาชนในหลายประเทศทั่วโลก จากรายงานของ World Economic Forum แสดงให้เห็นว่าทั่วโลกกำลังวิตกกังวลกับภัยคุกคามด้านไซเบอร์เป็นอย่างมาก โดยภัยคุกคามด้านไซเบอร์ถูกจัดให้อยู่ในอันดับที่ 4 ใน 10 Trends ของโลก (รูปที่ 1 อันดับแนวโน้มภัยคุกคามไซเบอร์ทั่วโลกประจำปี 2014 – Global Agenda 2014, World Economic Forum) ประกอบกับรายงานผลการศึกษาของสถาบัน BCI (The Business Continuity Institute) ซึ่งเป็นสถาบันอันดับหนึ่งของโลกด้านการบริหารความต่อเนื่องทางธุรกิจ ยังแสดงให้เห็นว่า Cyber Attack เป็นประเด็นอันดับต้น ๆ ที่องค์กรให้ความสนใจมากที่สุด (รูปที่ 2 แนวโน้มภัยคุกคามด้านความมั่นคงปลอดภัยที่องค์กรทั่วโลกตระหนัก ปี 2014 งานวิจัยโดยสถาบัน BCI – Threats and horizon scanning 2014, BCI)
เนื่องจากในปัจจุบันและอนาคต องค์กรหลายแห่งกำลังถูกคุกคามอย่างต่อเนื่องจากการโจมตีทางไซเบอร์ (Cyber Attack) ซึ่งหลายคนอาจมองว่าเป็นภัยที่ไกลตัวหรือดูเหมือนเป็นเรื่องราวในแนวนวนิยายไซไฟ แต่ถ้าหากเราได้มีโอกาสเห็นรายงานการโจมตีสดๆจากเว็บไซต์ “Digital Attack Map” ซึ่งเป็นเว็บไซต์ที่มีการรวบรวมข้อมูลการโจมตีและแสดงผล Top Daily DDoS Attacks แบบ Real-time (รูปที่ 3 ภาพรวมการโจมตีทางไซเบอร์ที่มีอย่างต่อเนื่องทั่วโลก และ รูปที่ 4 ภาพรวมการโจมตีทางไซเบอร์ของประเทศไทย ที่มีการโจมตีหนักในช่วงเดือนธันวาคม พ.ศ. 2556) และ “Akamai” ซึ่งเป็นเว็บไซต์ที่รวบรวมข้อมูลความหนาแน่นของระดับการโจมตีทางไซเบอร์ (รูปที่ 5 ภาพรวมความหนาแน่นของระดับการโจมตีทางไซเบอร์กระจายทั่วโลก และ รูปที่ 6 ภาพรวมความหนาแน่นของระดับการโจมตีทางไซเบอร์ของประเทศไทย) ก็จะทำให้เข้าใจได้ว่าการโจมตีด้านไซเบอร์นั้นได้เกิดขึ้นจริงอยู่ตลอดเวลาทั่วโลก เพียงแต่เราจะมองเห็น รับรู้ หรือ ไม่รับรู้ เท่านั้น

เนื่องจากการแก้ปัญหาด้านภัยคุกคามทางไซเบอร์อย่างจริงจังต้องการแนวทางอย่างเป็นระบบเพื่อการบริหารจัดการความเสี่ยงดังกล่าวได้อย่างมีประสิทธิภาพและประสิทธิผล ทางรัฐบาลของประเทศสหรัฐอเมริกาภายใต้การบริหารของประธานาธิบดี บารัค โอบามา ได้มอบหมายให้สถาบันมาตรฐานและเทคโนโลยีแห่งสหรัฐอเมริกา (NIST) ทำการพัฒนากรอบดำเนินงานเพื่อปรับปรุงความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ของหน่วยงานระบบโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ (Critical Infrastructure Security) เพื่อให้เป็นแนวทางและมาตรฐาน ซึ่งครอบคลุมทั้งในระดับนโยบาย การจัดการองค์กร และ เทคโนโลยี เพื่อบริหารความเสี่ยงไซเบอร์ ที่มีผลกระทบกับหน่วยงานโครงสร้างพื้นฐานสำคัญได้อย่างเหมาะสม
เอกสารกรอบการดำเนินงานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์นี้ มีที่มาจากการออกเอกสารฉบับหนึ่งที่เรียกว่า “Cybersecurity Executive Order 13686 — Improving Critical Infrastructure Cybersecurity” โดยประธานาธิบดี บารัค โอบามา เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เป็นการกำหนดนโยบายเกี่ยวกับความมั่นคงปลอดภัยของหน่วยงานโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ (Critical Infrastructure) มีการกำหนดนโยบายในการแชร์ข้อมูล (Information Sharing) ระหว่างหน่วยงานของรัฐและเอกชน ซึ่งต่อมาได้มอบหมายให้ NIST จัดสัมมนา “Voluntary Cybersecurity Framework” เพื่อระดมความคิดจากทั้งหน่วยงานรัฐและเอกชนต่าง ๆ ซึ่งก่อให้เกิดความสำเร็จอย่างสัมฤทธิ์ผลจากการให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่จากความเห็นของทุกภาคส่วน รวมกับกรอบการดำเนินงานตามมาตรฐานและแนวปฏิบัติที่ดี เพื่อปรับปรุงให้เป็น “National Cybersecurity Framework” ฉบับสมบูรณ์ โดยได้นำมาจัดทำเป็นกรอบการดำเนินงานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์สำหรับโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ เรียกว่า “Framework for Improving Critical Infrastructure Cybersecurity” (รูปที่ 7 มาตรฐานกรอบการดำเนินงานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์สำหรับโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ, NIST)

NIST ได้ทำการออกเวอร์ชั่นล่าสุดของกรอบการดำเนินงานดังกล่าว เมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เป็นกรอบการดำเนินงานที่ประกอบด้วยสามองค์ประกอบหลักที่เรียกว่า “Framework Core”, “Framework implementation Tiers” และ “Framework Profiles” เพื่อกำหนดแนวปฏิบัติที่ดีให้นำไปใช้ในการจัดการระบบของหน่วยงานในอุตสาหกรรมที่เกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ ครอบคลุม 16 กลุ่มสำคัญ (http://www.dhs.gov/critical-infrastructure-sectors) ประกอบด้วย

1. Chemical Sector
2. Commercial Facilities Sector
3. Communications Sector
4. Critical Manufacturing Sector
5. Dams Sector
6. Defense Industrial Base Sector
7. Emergency Services Sector
8. Energy Sector
9. Financial Services Sector
10. Food and Agriculture Sector
11. Government Facilities Sector
12. Healthcare and Public Health Sector
13. Information Technology Sector
14. Nuclear Reactors, Materials, and Waste Sector
15. Transportation Systems Sector
16. Water and Wastewater Systems Sector

โครงสร้างหลักของกรอบการดำเนินงานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์สำหรับโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ (Framework Core)
องค์ประกอบของ Framework Core เพื่อนำมาใช้ในการดำเนินการร่วมกัน ประกอบด้วย

• หน้าที่งาน (Functions) เป็นกิจกรรมพื้นฐานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ในระดับภาพรวม ในเอกสารนี้ จำแนกเป็น 5 functions (IPDRR: Identify, Protect, Detect, Respond, Recover)
• กลุ่มงาน (Categories) เป็นกลุ่มงานที่จำแนกตามผลลัพธ์ด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ อาทิ การจัดการทรัพย์สิน การควบคุมการเข้าถึง
• กลุ่มงานย่อย (Subcategories) เป็นกลุ่มงานที่จำแนกย่อยตามผลลัพธ์เฉพาะด้านในเชิงเทคนิค และ/หรือกิจกรรมในการบริหารจัดการ
• ข้อมูลอ้างอิง (Informative References) เป็นส่วนที่เป็นมาตรฐาน แนวทาง และแนวปฏิบัติ ที่ใช้ในกลุ่มหน่วยงานโครงสร้างพื้นฐานสำคัญในแต่ละกลุ่ม

องค์ประกอบ Framework Core Functions แบ่งย่อยออกเป็นกรอบงานหลัก 5 functions ซึ่งเป็นกิจกรรมงานหลักด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ (Cybersecurity) ได้แก่

• การระบุ (Identify) เป็นขั้นตอนแรกในการศึกษาทำความเข้าใจบริบท ทรัพยากร และกิจกรรมงานสำคัญ เพื่อบริหารจัดการความเสี่ยงด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ที่มีต่อระบบ ทรัพย์สิน ข้อมูล และขีดความสามารถ
• การป้องกัน (Protect) เป็นการจัดทำและดำเนินการตามมาตรการป้องกันที่เหมาะสมสำหรับการให้บริการโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อจำกัดระดับผลกระทบของเหตุการณ์ด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ ครอบคลุมการฝึกอบรมและการสร้างความตระหนัก มาตรการควบคุมการเข้าถึง และมาตรการด้านความมั่นคงปลอดภัยต่าง ๆ ทั้งกระบวนการและวิธีปฏิบัติ ตลอดจนเทคโนโลยี
• การตรวจจับ (Detect) เป็นการจัดทำและดำเนินกิจกรรมเพื่อตรวจหาเหตุการณ์ด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ที่อาจเกิดขึ้น ครอบคลุมถึงกระบวนการเฝ้าระวังหรือตรวจติดตามต่อเนื่อง
• การตอบสนอง (Respond) เป็นการจัดทำและดำเนินกิจกรรมเพื่อตอบสนองต่อเหตุการณ์ด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ที่ตรวจพบ ครอบคลุมถึงการวางแผนรับมือ การสื่อสาร การวิเคราะห์ การลดความเสี่ยง และการปรับปรุง
• การคืนสภาพ (Recover) เป็นการจัดทำและดำเนินกิจกรรมตามแผนงาน เพื่อรองรับการดำเนินงานต่อเนื่อง รวมถึงแผนการกู้คืนทั้งด้านขีดความสามารถและบริการให้ได้ตามที่กำหนด

เมื่อองค์กรสามารถใช้ทั้ง 5 functions ได้อย่างเหมาะสม โดยการกำหนดผลลัพธ์ที่ต้องการ และกรอบปฏิบัติที่อ้างอิงสำหรับการดำเนินงานเพื่อบรรลุตามวัตถุประสงค์ของแต่ละอุตสาหกรรม/โครงสร้างพื้นฐาน จะช่วยให้องค์กรเข้าใจ และ จัดทำโครงงานและระบบด้าน Cybersecurity ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น (รูปที่ 8 โครงสร้างองค์ประกอบของกรอบงานหลักด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ “Framework Core Structure”) และรายละเอียดการจำแนกกลุ่มงาน (ตารางที่ 1 รายละเอียดกลุ่มงานจำแนกตามกิจกรรมงานหลักด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ – Function and Category Unique Identifiers)

วิธีการการนำ Cybersecurity Framework ดังกล่าวนี้ มาใช้ในองค์กร ให้พิจารณาถึงการไหลเวียนของข้อมูลและการตัดสินใจระดับต่าง ๆ ในองค์กร ได้แก่ ระดับบริหาร ระดับกระบวนการ/ธุรกิจ และระดับปฏิบัติการ โดยจำเป็นต้องมีการประสานงานกับส่วนงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้องอย่างเหมาะสม ดังตัวอย่างภาพอธิบายตามแนวคิด (รูปที่ 9 แนวคิดการไหลเวียนของข้อมูลและการตัดสินใจในองค์กรตามกรอบ Cybersecurity Framework) กล่าวคือ ระดับบริหาร (Executive level) แสดงถึงการส่งต่อข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการตัดสินใจในส่วนต่าง ๆ ในองค์กร โดยที่ระดับบริหาร (Executive level) จะต้องทำการสื่อสารเกี่ยวกับเป้าหมายที่สำคัญต่างๆ ขององค์กร ทรัพยากรที่มี และที่นำมาใช้ได้ ตลอดจนความเสี่ยงที่กระทบองค์กรในระดับกระบวนการ ระดับกระบวนการ (business/process level) ก็จะนำข้อมูลจากระดับผู้บริหาร เพื่อใช้ในกระบวนการจัดการความเสี่ยง และประสานงานกับระดับปฏิบัติการ เพื่อจะสื่อสารความต้องการขององค์กร และทำการปฏิบัติการได้อย่างเหมาะสม ระดับปฏิบัติการ (Implementation/Operation level) จะต้องสื่อสารข้อมูลด้านความคืบหน้าของการปฏิบัติการ กลับไปยังฝ่ายกระบวนการเพื่อจะประเมินผลกระทบ ซึ่งจะถูกรายงานกลับไปยังระดับบริหารเพื่อให้เห็นภาพรวมของการบริหารความเสี่ยง และฝ่ายปฏิบัติการก็จะนำข้อมูลดังกล่าวไปใช้เพื่อสร้างความตระหนักเกี่ยวกับผลกระทบของความเสี่ยงที่มีต่อองค์กร

กรอบการดำเนินงาน Cybersecurity Framework นี้ สามารถนำมาใช้ในองค์กรทั่วไปที่ไม่ได้จัดอยู่ในหน่วยงานโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ และโดยสามารถนำมาประยุกต์ใช้โดยไม่จำเป็นต้องมาใช้แทนกระบวนการบริหารความเสี่ยงที่มีอยู่ แต่ให้เป็นส่วนหนึ่งหรือใช้ร่วมกับกระบวนการที่องค์กรมีอยู่ เพื่อใช้ในการระบุ ประเมิน และจัดการความเสี่ยงด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ ทั้งนี้ กรอบการดำเนินงาน Cybersecurity Framework มีรูปแบบวิธีการและแนวคิดเพื่อการนำมาใช้ในลักษณะที่ไม่แตกต่างจากแนวทางการดำเนินงานตามแนวคิด GRC (การกำกับดูแลที่ดี การบริหารความเสี่ยง และการปฏิบัติตามกฎระเบียบ) ดังนี้

1. ทบทวนแนวปฏิบัติด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์
2. จัดทำหรือปรับปรุงแผนงานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ โดยมีลำดับขั้นตอนสอดคล้องตามกระบวนการบริหารความเสี่ยง ได้ การจัดลำดับวัตถุประสงค์และขอบเขตที่จะดำเนินการ การระบุปัจจัยเสี่ยง การจัดทำสถานภาพปัจจุบัน (ตามกลุ่มงานและกลุ่มงานย่อยของผลลัพธ์ด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์) การประเมินความเสี่ยง การจัดทำสภานภาพเป้าหมาย การประเมินวิเคราะห์ และการดำเนินแผนงาน
3. สื่อสารข้อกำหนดความต้องการด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์กับผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
4. ระบุโอกาสในการจัดทำหรือทบทวนมาตรฐานและแนวปฏิบัติที่อ้างอิง
5. พิจารณาวิธีการเพื่อคุ้มครองสิทธิเสรีภาพและความเป็นส่วนตัว

นอกจากนี้ โครงสร้างหลักของกรอบการดำเนินงานด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์สำหรับโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ (Framework Core) ตามกรอบการดำเนินงาน Cybersecurity Framework นี้ ยังสามารถแบ่งรายละเอียดลงไปในแต่ละหัวข้อของทั้ง 5 Function เพื่อเชื่อมโยงข้อมูลอ้างอิง (Informative references) ซึ่งได้แก่มาตรฐาน แนวปฏิบัติ หรือ ข้อกำหนดอื่นๆ ที่สามารถนำมาประยุกต์ใช้ในแต่ละ Function โดยไม่เพียงครอบคลุมการบริหารความเสี่ยงด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์สำหรับระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ แต่ยังมุ่งเน้นที่ระบบควบคุมอุตสาหกรรม (Industrial Control System: ICS) ซึ่งมีผลกระทบในวงกว้างมากกว่า ทำให้ผู้ใช้ในกลุ่มหน่วยงานระบบโครงสร้างพื้นฐานสำคัญจะได้รับประโยชน์อย่างเต็มที่ในการใช้กรอบการดำเนินงาน Cybersecurity Framework นี้ ซึ่งได้ประยุกต์และอ้างอิงกับมาตรฐานที่องค์กรส่วนใหญ่ ได้ดำเนินการอยู่แล้ว อาทิ CCS CSC (Council on Cybersecurity: 20 Critical Security Controls), COBIT 5, ISA 62443-2-1:2009, ISO/IEC 27001:2013 และ NIST SP 800-53 Rev.4 รวมทั้งกรอบการดำเนินงานด้านไซเบอร์โดย NIST (ดูเพิ่มเติม http://www.nist.gov/cyberframework/)
ในปัจจุบันและอนาคต หน่วยงานของรัฐและองค์กรต่าง ๆ จำเป็นต้องตระหนักถึงการบริหารจัดการความเสี่ยงด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์อย่างจริงจัง ซึ่งการบริหารจัดการความเสี่ยงด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ (IT Risk) หรือด้านความมั่นคงปลอดภัยสารสนเทศ (Information Security) นั้นไม่เพียงพอ ไม่ว่าจะเป็น Application Security, Network Security, Internet Security, Information Security หากแต่ต้องเป็น “Cybersecurity” ในภาพรวม พร้อมทั้งการป้องกันโครงสร้างพื้นฐานสำคัญตามแนวทาง CIIP (Critical Information Infrastructure Protection) (รูปที่ 10 ความสัมพันธ์ระหว่างความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์และความมั่นคงปลอดภัยที่เกี่ยวข้องกับระบบสารสนเทศ จากมาตรฐาน ISO/IEC 27032:2012: Guideline for cybersecurity) โดยรวมถึงการจัดการเพื่อรองรับสถานการณ์ด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์ (Cyber Resilience) ในการรับมือกับภัยคุกคามความมั่นคงปลอดภัยที่ไม่อาจคาดคิด ที่ไม่แน่นอน ที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้ และที่ไม่รู้ (unknown, unpredictable, uncertain, unexpected) (รูปที่ 11 ความสัมพันธ์ระหว่างความมั่นคงปลอดภัยด้านต่าง ๆ กับการรับมือภัยไซเบอร์)

กล่าวโดยสรุปได้ว่า ถึงเวลาแล้วที่หน่วยงานของรัฐและองค์กรทุกองค์กร โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์กรในกลุ่มโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ ซึ่งความมั่นคงปลอดภัยของระบบควบคุมอุตสาหกรรม (ICS) สำหรับระบบโครงสร้างพื้นฐานสำคัญขององค์กร มีผลกระทบทางกายภาพโดยตรงต่อสังคมและโลก รวมทั้งความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นต่อสุขภาพและความปลอดภัยของประชาชน และผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ผู้บริหารหน่วยงานของรัฐและองค์กรทุกองค์กรจำเป็นต้องตระหนักถึงการบริหารจัดการความเสี่ยงด้านความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์เป็นสำคัญ ซึ่งต้องมาจากวิสัยทัศน์และภาวะผู้นำของผู้บริหารระดับสูงขององค์กร (Top Management’s Vision and Leadership) ที่ต้องให้เตรียมพร้อมรับมือ ดังคำที่ว่า “ป้องกันไว้ก่อน ดีกว่ามาแก้กันทีหลัง” ด้วยการมองหาแนวทางและโอกาสในการปรับปรุง (Opportunities for improvement: OFI) โดยการดำเนินการป้องกันไว้ก่อนในรูปแบบลักษณะเกราะกันภัย จากกรอบการดำเนินงานที่นำมาปฏิบัติใช้งานได้อย่างจริงจังและต่อเนื่อง ไม่ใช่มีเกราะกันภัยแต่ปล่อยไว้ไม่ใช้งานหรือใช้บ้างไม่ใช้บ้าง หรืออาจต้องมาตามแก้ไขจากภัยคุกคามและความเสี่ยงที่เกิดขึ้น ทั้งที่รู้และไม่รู้ (Known and Unknown Threats/Risk) โดยควรคำนึงถึง Zero Day Attack อยู่เสมอ เพราะการป้องกันที่ดี ย่อมทำให้พร้อมที่จะรับมือและแก้ไขได้อย่างเหมาะสมทันท่วงที แต่หากไม่มีการป้องกันที่ดี รอเหตุการณ์เกิดขึ้นก็อาจจะยากที่รับมือหรือแก้ไขได้ เมื่อถึงตอนนั้น ภัยคุกคามก็อาจจะเป็นความเสี่ยงที่ยากต่อการบริหารจัดการ เป็นความเสี่ยงที่กระทบต่อความอยู่รอดขององค์กรในระยะยาวและยากที่จะดำเนินธุรกิจแบบยั่งยืนได้ในที่สุด

REFERENCES
[1] “Framework for Improving Critical Infrastructure Cybersecurity”
Version 1.0, National Institute of Standards and Technology, http://www.nist.gov/cyberframework/upload/cybersecurity-framework-021214.pdf, February 12, 2014.
[2] “The Critical Security Controls for Effective Cyber Defense” Version 5.0, Council on Cybersecurity,
http://www.counciloncybersecurity.org/attachments/article/12/CSC-MASTER-VER50-2-27-2014.pdf, February 27, 2014.
[3] “อันดับแนวโน้มภัยคุกคามไซเบอร์ทั่วโลกประจำปี 2014 จากงานวิจัยสถิติของการประชุมเศรษฐกิจโลก”
Global Agenda 2014, World Economic Forum,http://www.weforum.org/reports/outlook-global-agenda-2014.
[4] “แนวโน้มภัยคุกคามด้านความมั่นคงปลอดภัยที่องค์กรทั่วโลกตระหนัก ปี 2014 งานวิจัยโดยสถาบัน BCI”
Global Agenda 2014, Threats and Horizon Scanning 2014, The BCI,http://www.thebci.org/index.php/threats-and-horizon-scanning
[5] “ความสัมพันธ์ระหว่างความมั่นคงปลอดภัยไซเบอร์และความมั่นคงปลอดภัยที่เกี่ยวข้องกับระบบสารสนเทศ”
Relationship between Cybersecurity and other security domains” from ISO/IEC 27032:2012 : Guideline for cybersecurity, http://www.iso.org/iso/catalogue_detail?csnumber=44375
[6] “ความสัมพันธ์ระหว่างความมั่นคงปลอดภัยด้านต่าง ๆ กับการรับมือภัยไซเบอร์”
Relationship between Cyber Resilience, Cybersecurity and Information Security, ISF Threat Horizon 2014,http://www.crypto-gen.com/pdf/2014-executive-summary.pdf